جایی که آدمهایش از خدا و پیغمبر دم می زنند اماینجا زمین است...
جایی که باید افکار و اعتقاداتم را برای خودم نگه دارم؛وگرنه زیر تیر باران انتقادات دفن خواهند شد.
جایی که باید مقدساتم را پنهان کنم تا به آنها توهین نشود.
اینجا زمین است...ا هنرشان"دل شکستن"است.
جایی که فقط باید لبخند زد و رد شد،چون هیچکس حوصله ندارد بداند در درون من چه می گذرد.
اینجا زمین است...
جایی که من میان میلیاردها آدم احساس تنهایی می کنم.
جایی که دوستان زیادند اما هیچ یک "غم خوار" نیستند.
جایی هم نوعان و هم زبانان فراوانند اما "همدل" نیستند.
مبهوتم...
مگر تو از روح خود در اینان ندمیده ای؟پس چرا ذره ای به تو شبیه نیستند؟!
خدایا..خودت هوایم را داشته باش که به بنده هایت اعتباری نیست...
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: دلکده بهاری ، ،
برچسبها: