حرفهای دل تنهای من

اینقدر دلم قصه خورده که انگار دیگه خدا دوسم نداره

    اینقدر توی دلم غم هست که همیشه دلم قصه داره

    دیگه کوچه های تاریک دلم شده پر سیاهی

    توی راه عشق و عقلم موندم سر دو راهی

هیچکس با من در این دنیا نبود

 هیچکس مانند من تنها نبود

 هیچکس دردی ز دردم برنداشت

بلکه دردی نیز بر دردم گذاشت

هیچکس فکر مرا باور نکرد

خطی از شعر مرا از بر نکرد

هیچکس معنای ازادی نگفت

در وجودم رد پایش را نجست

 هیچکس آن یار دلخواهم نشد

هیچکس دمساز و همراهم نشد

 هیچکس جز من چنین مجنون نبود

در کلاس عاشقی دلخون نبود

 هیچکس دردی نکرد از من دوا

جز خدای من خدای من خدا

براش بنويس دوستت دارم

آخه مي دوني آدما گاهي اوقات خيلي زود حرفاشونو از ياد مي برن

ولي يه نوشته , به اين سادگيا پاک شدني نيست .

گرچه پاره کردن يک کاغذ از شکستن يک قلب هم ساده تره

ولي

تو بنويس .. تو ... بنويس

دوست دارم

عشق اگر با تو بیاید به پرستاری من شب هجران نکند قصد دل آزاری من روزگاری که جنون رونق بازارم بود تو نبودی که بیایی به خریداری من برگ پاییزی ام و خسته دل از باد خزان باغبان نیز نیامد پی دلداری من....

گاهی پروانه ها هم اشتباه عاشق می شوند/                                                                                                                                                                                                                بجای شمع گردچراغهای بی احساس خیابان می میرند.

اشک که بی صداست/پشتی که بی پناست/دستی که بسته است/                                                                                                                                                                                     پایی که خسته است/دل که عاشق است/حرفی کهصادق است/                                                                                                                                                                                    شعری که بی نهایت است/شرمی که اشناست/دارایی من است.ارزانی شماست.

کاش میدانستم سرنوشت راچه کسی برایم بافته؟                                                                                                                                                                                                            ان وقت به اومی گفتم یقه راانقدر تنگ بافته ای که بغضهایم رانمی توانم فرو ببرم.

تورابه رخ تمام شقایق ها می کشم ومیگویم:تاگل من هست زندگی باید کرد.

انسان هم می تواند دایره باشد هم خط راست. انتخاب با خودت است : تا ابد دور خود بچرخی یا تا بی نهایت ادامه دهی ...